او از سرداران کوفه بود و در مراسم حج شرکت نموده بود. در آغاز مى‎خواست از کاروان حسین (علیه‎السلام) جدا باشد و خود را بى‎طرف معرفى کند، ولى پیام دعوت به یارى از جانب حسین (علیه‎السلام) او را دگرگون کرد، اما هنوز دل به جانان نبسته بود. همسرش "دلهم" با سخنان داغ و آتشین خود، او را حسینى کرد، نام او "زهیر بن قین" بود.

او در شب عاشورا به امام حسین(علیه‎السلام) عرض کرد: «اگر هزار بار در راه تو کشته شوم و زنده شوم، دست از تو برنمى‎دارم.» روز عاشورا از سرداران سپاه امام بود، قهرمانانه با دشمن جنگید به طورى که صد و بیست نفر از دشمن را به هلاکت رسانید و سرانجام بر سکوى پرافتخار شهادت ایستاد و مشمول این دعاى مستجاب امام حسین(علیه‎السلام) که عالى‎ترین مدال براى او بود شد، آنگاه که امام حسین (علیه‎السلام) به بالین پیکر به خون تپیده‎اش آمد، فرمود: «اى زهیر! خداوند تو را از نزدیکان درگاهش قرار دهد... »(5)

به این ترتیب او که بزرگ خاندانش بود، و در کوفه از شخصیت‎هاى ممتاز به شمار مى‎آمد، از همه ملک و منال گذشت، و به پسر زهرا(علیهاالسلام) پیوست و تا آخرین قطره خونش را در این راه بزرگ الهى نثار نمود و به مقام قرب حق، نایل گشت.

1- مقتل خوارزمى، ج2، ص20/ تاریخ طبرى، ج6، ص239 و 253.